Romans

Solène jest 40-letnią samotną matką, która pewnego dnia wybiera się ze swoją nastoletnią córką na Coachella Music Festival. Przypadkowo spotyka Hayesa Campbella, głównego wokalistę August Moon, najgorętszego boysbandu na świecie i wkrótce rozpoczynają burzliwy romans, jednak życie w blasku jego reflektorów może być czymś więcej, niż się spodziewała.

Fran (Daisy Ridley) jest przykładem typowej introwertyczki. Mieszka sama, stroni od ludzi, mimo że w pracy jest na nich poniekąd skazana, a jakiekolwiek głębsze relacje napawają ją autentycznym przerażeniem. Do bólu uporządkowane życie kobiety wypełnia monotonia, a każdy dzień wygląda dokładnie tak samo. Śniadanie, kilka godzin spędzonych w biurze przed monitorem, powrót do domu, kolacja i sen. Tyle że tak naprawdę nikt nie wie, o czym Fran przez cały ten czas rozmyśla. Sposób na pokonanie codziennej nudy ma dość oryginalny, a jest nim snucie fantazji na temat tego, w jakich okolicznościach mogłaby umrzeć. Od zwykłego wypadku samochodowego przez bardziej fantazyjne, a zarazem brutalne zdarzenia, jak chociażby uduszenie przez węża. Z tych makabrycznych rozmyślań bohaterkę wybija nowy kolega z pracy, Robert (Dave Merheje), który, ku jej zdziwieniu, nie tylko interesuje się Fran, ale w końcu postanawia zaprosić ją do kina.

Dwie młode Amerykanki, Vicky (Rebecca Hall) i Cristina (Scarlett Johansson) przyjeżdżają na wakacje do Barcelony. Vicky, inteligentna i czuła, ma niedługo wyjść za mąż; otwarta na emocjonalne i seksualne przygody Cristina to jej zupełne przeciwieństwo. Podczas pobytu, obie bohaterki dają się wciągnąć w niekonwencjonalną, romantyczną i seksualną przygodę z Juanem Antonio (Javier Bardem), charyzmatycznym malarzem, uwikłanym w burzliwą i skomplikowaną relację ze swoją byłą żoną, Marią Eleną (Penélope Cruz).

Spotykanie dwójki młodych członków zwaśnionych rodzin kończy się zakazaną miłością.

Film przedstawia historię 17-letniej bohaterki, Azy Holmes (Isabela Merced). Nie jest łatwo być Azą, ale ona próbuje… stara się być dobrą córką, dobrą przyjaciółką i dobrą uczennicą, a jednocześnie radzi sobie z niekończącym się naporem natrętnych, obsesyjnych myśli, których nie może kontrolować. Kiedy ponownie nawiązuje kontakt z Davisem (Felix Mallard), swoim ukochanym z dzieciństwa, Aza staje w obliczu fundamentalnych pytań dotyczących jej potencjału w zakresie miłości, szczęścia, przyjaźni i nadziei.

Wszyscy znamy ludzi, którzy podczas imprezy wolą podpierać ściany i z wyższością komentować zachowanie tańczących. Problem Leona (Thomas Schubert) polega na tym, że zachowuje się tak przez całe życie. Mężczyzna pozostaje irytującym „psuj-zabawą” nawet podczas wakacji nad Bałtykiem, które jego znajomym upływają pod znakiem kąpieli, spacerów i niezobowiązujących flirtów. Na obronę swojej postawy Leon ma tylko jeden argument – jest aspirującym pisarzem pracującym nad stworzeniem wielkiej powieści. Potencjalne arcydzieło okazuje się jednak narcystycznym bełkotem, a wakacyjna sielanka zostaje zakłócona przez tragiczną w skutkach falę pożarów. Czy w tych okolicznościach Leon zrozumie, że rzeczywistość bywa dużo bardziej oryginalna od fikcji?

Andrzej Kmicic przypadkowo podsłuchuje rozmowę szwedzkich dowódców i dowiaduje się, że kolejnym celem ich ataku jest jasnogórski klasztor i jego skarby.

Rodzący się w dzieciństwie romans Nory i Hae Sunga, kolegów z klasy w szkole podstawowej w Seulu, kończy się nagle, gdy rodzina Nory emigruje do Kanady. Dwanaście lat później dziewczyna jest studentką dramatopisarstwa w Nowym Jorku i zauważa, że Hae Sung szukał jej w mediach społecznościowych. Nawiązują kontakt online, zaczynają często rozmawiać i nawet wyobrażają sobie ponowne spotkanie. Mija jednak kolejne kilkanaście lat zanim w końcu do niego dochodzi. Chociaż ich życie zmieniło się diametralnie, nadal łączy ich tęsknota.

To historia Lolity Cassard, dwudziestolatki, która jest wściekła na cały świat, ponieważ nie wygląda jak dziewczyny z pism kolorowych, ani jak jej szczupła macocha. Tak strasznie chciałaby być piękna, przynajmniej w oczach swego ojca; pragnie skłonić go, żeby w ogóle chociaż na nią spojrzał. Jest to również historia mężczyzny, Etienne'a Cassarda, który nie za bardzo ogląda się na innych, ponieważ zbyt wiele czasu zajmuje mu przyglądanie się sobie - czuje, że się starzeje, wie także, co to znaczy być niekochanym, a obecną pozycję musiał sobie wywalczyć.[...] To historia ludzi, którzy wiedzą doskonale, co zrobiliby na czyimś miejscu, ale niezbyt dobrze radzą sobie na własnym.

Skąpana w niezwykłym świetle, pełna zmysłowości i melancholii opowieść o ludziach, którzy zakochują się i odkochują zawsze za wcześnie lub trochę za późno. Jak w każdym filmie Kar-Waia najważniejsze są tu niuanse, niedopowiedzenia, gra gestów i spojrzeń, którymi bohaterowie komunikują swoje niespełnienie.