Batman znów broni Gotham – tym razem przed Pimgwinem i Kobietą Kotem. 10

10 czerwca 1992 roku Powrót Batmana ujrzał światło dzienne. Było to w sumie oczywiste. Po sukcesie doskonałej pierwszej części powstała druga. Ta otarła się, jak dla mnie o absolut. Mroczny rycerz powraca. Tym razem, by stawić czoła groteskowemu Pingwinowi, który sprzymierzył się z chciwym biznesmenem – Maxem Schreckiem. Dodatkowo sytuację komplikuje pojawienie się niebezpiecznej Kobiety-Kota.

Reżyserią zajął się Tim Burton, co gwarantowało nam świetnie zrobiony film z mrocznym i groteskowym klimatem. Wszak większość filmów, które wyszły spod ręki Burtona miały w sobie pewien element groteski, który przyciągał jak magnes, np. Edward Nożycoręki, Batman czy też Sok z żuka. Ciekawa i wciągająca fabuła została skonstruowana w oparciu o scenariusz Sama Hamma i Daniela Watersa – tych samych, którzy napisali go do pierwszej części. Doskonałą muzykę mogliśmy usłyszeć dzięki Danny’emu Elfmanowi (komponował on do filmów takich, jak Sok z żuka, Edward Nożycoręki). Scenografią zajęli się Bo Welch (odpowiedzialny między innymi za scenografię w słynnym Soku z żuka - wcześniejszym filmie Burtona), Rick Heinrichs i Cheryl Carasik. Przed kamerą mogliśmy ujrzeć same gwiazdy – świetny Michael Keaton jako Bruce Wayne i Batman, kusząca Michelle Pfeiffer jako Selina Kyla i niebezpieczna Catwoman, Christopher Walken grający przebiegłego Maxa Schrecka oraz kapitalny Danny DeVito jako okrutny i groteskowy Pingwin. Aktorzy świetnie sprawdzają się w swoich rolach, najlepszy jest tutaj oczywiście Danny DeVito, który po mistrzowsku zagrał postać Pingwina.

Osobiście uważam, że jest jeden z najlepszych filmów Burtona, jakie kiedykolwiek się pojawiły, pobiła go tylko Gnijąca panna młoda. Jest najmroczniejszy z całego cyklu film o Batmanie. Ma duszny, ponury i niezwykle groteskowy klimat – groteska zawsze pojawiała się w filmach Burtona. Jest kawał mocnego kina. Gorąco polecam.